Het Nederlands elftal kreeg dinsdagavond te maken met terreurdreiging en dat voor de internationals wel even schrikken. Ook Ajacied Kenny Tete had het even moeilijk in Hannover.

"Ik ben niet gauw bang", vertelt Tete aan De Telegraaf. "Maar het was wel even schrikken. Ik zat alleen, koptelefoon op, diep in mijn focus", blikt Tete terug op het moment dat Oranje werd ingelicht door de politie. "Hannover leek één groot zwaailicht. Pas toen de buschauffeur plotsklaps omkeerde, besefte ik dat het mis was. Ik dacht direct aan een zelfde situatie als vrijdag in Parijs. Maar lopen we nu echt gevaar? Doordat we in het begin heel weinig informatie kregen, spoken er echt allerlei gekke dingen door je hoofd."

"Mijn vader en moeder schrokken misschien nog wel meer dan ik. Ook omdat er een gerucht was dat er een ambulance vol explosieven was gevonden. Dat werd al ontzenuwd voordat het ons had bereikt. Mijn ouders waren er allebei klaar voor om vanuit Amsterdam naar Hannover te rijden en me op te halen. Aan hun reactie merkte ik dat de aanslagen in Parijs toch diepe wonden hebben geslagen. Het klinkt misschien wat zwaar, maar de wereld is sindsdien toch anders geworden. De dreiging kwam in Hannover opeens heel dichtbij."

"In de bus werd gezegd dat de wedstrijd was uitgesteld, maar tijdens het eten hoorden we dat-ie definitief niet doorging. De Duitse autoriteiten stelden ons eigenlijk heel snel gerust. Echt complimenten hoe dat werd aangepakt. We mochten niet met de pers praten. Dat was om te voorkomen dat we verkeerde of onvolledige informatie zouden verstrekken en om de Duitsers rustig onze veilige thuisreis te kunnen laten regelen. Tijdens het eten heb ik veel met Terence Kongolo en Quincy Promes gesproken, omdat je er toch vol van bent en de gebeurtenissen van je af wil praten."

"En die agenten liepen niet met klapperpistooltjes, maar met heel zware wapens", vervolgt Tete. "Dat gaf me een heel veilig gevoel. Zelfs in het vliegtuig dacht ik nog: als ik eerst maar eens thuis ben. Het sterkt me in mijn mening dat we allemaal zo gewoon mogelijk moeten doorgaan met leven. De aanslagen in Parijs waren hard en heftig. Het enige dat ik kan doen, is heel veel medeleven aan de nabestaanden van de slachtoffers betuigen. Ik wil er niet eens aan denken hoe ik me zou voelen als ik uit het niets dierbaren verlies. Maar hoe moeilijk soms ook, we moeten ons niet bang laten maken."